عرفان خصم افکن نظام - دانشجوی دکتری معماری(نویسنده مسئول)، گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
محمدسعید ایزدی - استادیار، دکترای مرمت شهری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه بوعلی سینا، همدان.

بازآفرینی (معاصر سازی) یعنی تولید سازمان فضایی جدید منطبق بر شرایط تازه و ویژگی های نو که همگی در ایجاد روابط شهری جدید و یا تعریف دوباره روابط شهری کهن یا موجود موثر می افتد بازآفرینی شهری مبتنی بر فرهنگ به معنای تاکید بر نقش مرکزی عامل فرهنگ و فعالیت ها و ا ستفاده های فرهنگی در راهبردهای بازآفرینی شهری است که در این راستا از رهیافت های چند بعدی مفهوم فرهنگ به منظور نوگردانی و یا احیای اجتماعی، اقتصادی و محیطی شهر و یا بخشی از شهر، بهره گرفته می شود. در این نگاه بازآفرینی با رویکرد اصلی آبادگری، فرهنگ را صرفا نوعی کاربری قلمداد می کند که در چارچوب برنامه ریزی شهری، می تواند سطوحی را به خود اختصاص دهد. در واقع همزمان با حضور پراکنده و نه یکپارچه و ادغام شده از فرهنگ در فرآیند بازآفرینی که در واقع صنعت فرهنگ را داریم، این محدوده ها در مقیاس کوچک و پراکنده به شکل هسته های فرهنگی هستند. یکی از این هسته های فرهنگی ، پلازاهای شهری است به عنوان یک مکان عمومی که ظرف زندگی شهری معاصر در شهرها شناخته می شود، فضای شهری برای گردهمایی مردم جهت سرگرمی های بدون تحرک پژوهش حاضر از نظر ماهیت، کیفی و بر اساس روش گردآوری داده ها، کتابخانه ای است. از این رو، ابتدا ادبیات مرتبط با حوزه بازآفرینی مبتنی بر فرهنگ (واژه شناسی، پیشینه، سیاست ها) و محدوده (هسته) فرهنگی را بررسی نموده و سپس گونه شناسی پلازای شهری به عنوان یکی از عناصر شهری در بازآفرینی مبتنی بر فرهنگ مورد تحلیل و نقد قرار می گیرد.

بازآفرینی فرهنگی، محله فرهنگی، گونه شناسی، پلازای شهری