رضا مطهر - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه علم و صنعت ایران
محمدصالح شکوهی بیدهندی - دکترای شهرسازی و استادیار دانشگاه علم و صنعت ایران

حق به شهر را حق برخورداری از فضای غنی فرهنگی تعریف کرده اند. از زمان طرح این مفهوم توسط لوفور، حدود 50 سال می گذرد و در این فاصله، پژوهش های مختلف، معیارهای گوناگونی را برای بسط نظری و سنجش حق به شهر پیشنهاد داده اند. در ایران نیز، برخی صاحب نظران متوجه این مفهوم اند و گامی در برنامه های توسعه شهری نیز بدان اشاره می شود. به ویژه زمانی که دولت ها مداخلات گسترده ای را برای تامین مسکن اقشار مختلف و به خصوص دهک های کم درآمد انجام می دهند. این پرسش مطرح می شود که این برنامه های تولید مسکن، چه اندازه حق به شهر را درنظر می گیرند. مطالعه حاضر تلاش می کند در یک محدوده مطالعاتی (فاز سوم مجموعه مسکن مهر خرم آباد)، به این پرسش پاسخ دهد. روش پزوهش، روش کمی ومبتنی بر پیمایش میدانی است. بدین ترتیب پس از مرور مبانی موجود و تدوین معیارهای سنجش میزان تحقق حق به شهر، پرسش نامه ای ساختار یافته با طیف لیکرت تهیه شده است. نمونه گیری تحقیق به صورت تصادفی و حجم نمونه برابر 100 خانوار درنظر گرفته شد. یافته های تحقیق نشان می دهد که در مجموع، پروژه ی فاز 3 مسکن مهر خرم آباد نتوانسته است حق به شهر را برای ساکنان خ ود تامین نماید. به ویژه مهمترین ضعف های این مجموعه، در تحقق حقوق اقتصادی نظیر فقرزدایی، حق به کار و حق برخوردارری از کمک برای افراد با نیازهای ویژه بوده است. این موضوع با توجه به اینکه یکی از دلایل اصلی ایجاد مسکن مهر و مداخلات دولتی در بازار مسکن اهداف اقتصادی است، می تواند بحث انگیز باشد.

حق به شهر، مسکن مهر، مسکن دولتی، خرم آباد