ایرج رهبر - دانشجوی دکترای مهندسی عمران مهندسی و مدیریت ساخت،دانشگاه آزاداسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران،
مهدی روانشادنیا - دانشیار و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران،
سیدمحمد سیدحسینی - استاد و عضو گروه مهندسی صنایع تولید صنعتی دانشکده مهندسی صنایع دانشگاه علم و صنعت،

باتوجه به افزایش روزافزون پروژه های ساخت و ساز در کشور، یکی از مهمترین مسائلی که باید مورد توجه قرار گیرد، توجه به ایمنی و سلامت نیروهای متخصص و کاری میباشد. آمارها حاکی از وقوع حوادث شغلی بسیاری در صنعت ساخت است. این حوادث علاوه بر آسیب های فراوان جانی، مالی و اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که بر پیکره کشور وارد می سازند، سبب بوجود آمدن مسائل بسیار پیچیده حقوقی برای کارفرمایان، پیمانکاران، مهندسین و بطور کلی دست اندرکاران پروژه های ساخت میگردد. از آنجایی که آئین نامه ها و دستورالعمل های جامعی در خصوص نحوه رعایت مسائل ایمنی و چگونگی استفاده از ابزار آلات ایمنی در کشور تدوین ولازم الاجرا شده است ولی هنوز هم دستور العمل خاصی برای ارزیابی ایمنی شرکتهای پیمانکاری تدوین نگردیده است. این درحالی است که در اغلب کشورهای پیشرفته (ایالات متحده آمریکا، انگلستان و ...) برنامه هایی را برای پیشگیری از حوادث شغلی در نظر گرفته و آنها را اجرا میکنند. آمارها نیز حاکی از کاهش تعداد حوادث در این کشورها است که بیانگر موفقیت آمیز بودن این برنامه ها می باشد. یکی از این برنامه ها شاخص نرخ تعدیل تجربی است. این شاخص نشان دهنده عملکرد شرکتهای پیمانکاری از لحاظ ایمنی است. (EMR) علاوه بر آنکه یک معیار بسیار مناسب برای کارفرمایان جهت انتخاب شرکتهای پیمانکاری با ضریب ایمنی بالا میباشد، اعمال اثر این شاخص بر روی پرداخت حق بیمه حوادث و تامین اجتماعی بصورت پاداش و جریمه میتواند یک عامل انگیزشی جهت رعایت مسائل ایمنی توسط شرکتها باشد و در نهایت سبب کاهش حوادث و آسیبهای جبران ناپذیر جانی، مالی و اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و مسائل حقوقی گردد. براساس توضیحات فوق ایجاد سیستم یکپارچه جهت ارزیابی و رتبه بندی شرکتهای ساخت از لحاظ ایمنی به منظور پیشگیری از وقوع حوادث و کاهش آن ضرورت دارد.

تعدیل تجربی، آسیب های شغلی، جبران خسارت، صنعت ساختمان، عملکرد ایمنی، ارزیابی ایمنی