حسین قریب - دکترای علوم سیاسی

هر نظام سیاسی در برابر انبوهی ازمسائل قراردارد که مستلزم راه حل های عقلایی و به دور از احساسات و متناسب با شرایط خاص نظام مربوط می باشد. راه حلها ممکن است در بعضی از جوامع دیگر به نوعی تجربه شده باشد ؛ ولی به کارگیری آنها به طور کامل در جامعه هدف ، مقدور و میسر نخواهد بود ؛ چر ا که شرایط جوامع نسبت به یکدیگر بسیار متفاوت و مختلف است؛ بنابراین هر جامعه علاوه بر توجه و به کارگیری تئوری ها و نظریات عام محتاج نظریات خاص و بومی نیز هست تئوریهای خاص تحت تأثیر شرایط و وضعیت های درونی هر جامعه بوده و تدوین آنها نیز منوط به تلاش ها و اقدامات درون زای علمی جامعه می باشد که از آن به عنوان بومی گرایی علمی نام برده می شود در این مقاله ابتدا اشاره ای به سیر تحولات عینی و ذهنی در خصوص ند محور اساسی در دو بخش علوم اقتصادی و سیاسی استراتژیک داشته ، سپس آثار به کارگیری یکجانبه تئوری های کلان را در برنامه های توسعه ملی ج .ا.ا که بدون در نظر داشتن سایر لوازم ، پیش نیازها و همچنین شرایط خاص فرهنگی و اجتماعی و همچنین نظریات و تئوریهای بومی بوده تجزیه و تحلیل می شود، سپس در ارزیابی نهایی راهکار خروج از تلاشهای انفعالی و انطباق فعالانه با شرایط محیطی را بررسی و تبیین می کنیم و نسبت به ضرورتهای تولید علم و بومی گرایی در بخش علو م انسانی ج .ا.ا که درعرصه سیاسی، اقتصادی واستراتژیک تبلور عینی دارد، خواهیم پرداخت.

تولید علم، نظریات عام، نظریات خاص، مسأله راه حل، دولتو بازار، امنیت نظامی، امنیت پایدار