آزاده اربابی سبزواری - دانشیار و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، ایران
آرش قاسم پور - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، ایران

زیست پذیری یک مفهوم کلی است که با تعدادی از مفاهیم و اصطلاحات دیگر مانند پایداری، کیفیت زندگی، کیفیت مکان و اجتماعات سالم در ارتباط است. البته سنجش زیست پذیری مکان ها بدون در نظر گرفتن دانش و فرهنگ محلی، امری امکان ناپذیر است. زیست پذیری به معنای توان و قابلیت یک مکان برای تامین نیازهای زیستی ساکنان اعم از مادیو غیرمادی در جهت ارتقای کیفیت زندگی و ایجاد بستر شکوفایی توانمندی های عموم شهروندان است. از این رو توجه به موضوع زیست پذیری در جهت ارتقای شرایط کیفی زندگی شهری امری اجتناب ناپذیر است. در مقاله حاضر روش تحقیق به صورت توصیفی - تحلیلی می باشد و از نظر ماهیت، کاربردی می باشد. گردآوری اطلاعات با استفاده از منابع کتابخانه ای و پیمایشی (پرسشنامه) انجام شده است. تجزیه و تحلیل شاخص ها با استفاده از آزمون t تک نمونه ای انجام شده است که نتایج نشان می دهد منطقه 12 تهران از نظر زیست پذیری در ابعاد (کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی) در شرایط مطلوبی قرار ندارد.

یست پذیری، شهر، برنامه ریزی شهری، منطقه 12