شهلا ذهبیون - مدرس دانشگاه فرهنگیان اصفهان . پردیس فاطمه زهرا (س)، اصفهان، ایران
سارا آقابابایی - استادیار گروه روان شناسی و مشاوره دانشگاه شهید اشرفی اصفهانی، اصفهان، ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی ضرورت آموزش تاب آوری به کودکان به عنوان یکی از اقشار آسیب پذیر برای مقابله با مشکلاترفتاری ناشی از آسیب ها و تجربه های سوء بوده است که مراحل بعدی زندگی آنان را تحت تاثیر قرار داده و منجر به بروز اختلال ونقص عملکرد خواهد شد. تاب آوری به عنوان سازه ای شناختی و قابل آموزش در حوزه روانشناسی مثبت نگر، نوعی انعطاف پذیریدر برابر موقعیت های دشوار است که به عنوان یکی از راهبردهای افزایش میزان مقاومت، کاهش آسیب ها و برگشت سریع کودکانبه حالت اولیه، پس از تجربه های ناگوار، مطرح شده است. روش پژوهش مروری بوده و داده ها به شیوه کتابخانه ای از طریق مرورکتب، مقالات، مجلات و منابع الکترونیکی در پایگاه های اطلاعاتی مختلف جمع آوری شد. نتایج حاکی از آن بود که برنامه هایآموزش تاب آوری می تواند بر افزایش مهارت های دهگانه زندگی شامل خود آگاهی، عزت نفس، ارتباط موثر، برقراری روابطاجتماعی و دوست یابی، تعیین هدف و دستیابی به آن، تصمیم گیری، حل مسئله، مسئولیت پذیری، کنترل خشم، پرورش حسمعنویت و ایمان تاثیر داشته باشد.

کودکان، تاب آوری، آموزش، روان شناسی مثبت