آرام ابراهیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مرتضی توکلی - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
عبدالرضا رکن الدین افتخاری - استاد تمام گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

تبیین موضوع: یکی از چالش­هایی که بسیاری از شهر­ها در نتیجه افزایش جمعیت و مصرف زمین، با آن مواجه­اند، از بین رفتن سیستم­ پشتیبان حیات یا شبکه­ی زیرساخت سبز است. حضور زیرساخت ­های سبز به اندازه زیرساخت­های مصنوع برای جوامع مدرن ضروری است و از دست رفتن آن­ها هزینه ­های پنهانی برای جامعه به دنبال دارد. از آنجا که زیرساخت­ها سبز ارائه دهنده خدمات اکولوژیک متعددی برای سکونتگاه­ ها هستند، امروزه اهمیت بسیاری دارند. روش: در روش شناسی این پژوهش ابتدا به مطالعه و بررسی اسناد و مدارک علمی مرتبط با بنیان نظری و همچنین اسناد فرادست و همتراز و موضوعی منطقه مذکور پرداخته و سپس با استفاده از تصاویر ماهواره­ای از محصولات سری ماهواره­ای Cartosat-1/IRS-P5 در بازه زمانی 2008 تا 2015 به مطالعه زیرساخت ­سبز پرداخته شده است. یافته‎ها: اصول و مراحل صحت تطبیقی مطالعات در حوزه طبقه بندی اراضی و ... جهت تایید مراحل بکار رفته است، بعد از آن آشکار­سازی تغییرات با مدل، انجام شده است. در گام بعدی نیز مولفه­های آمایش سرزمین که شامل پراکنش فضایی، گسترش، همجواری و کفایت بوده­اند، با استفاده از تکنیک­ های آمار فضایی درمحیط ArcMap  مورد تحلیل قرار گرفته ­اند. نتایج: نتایج بدست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که تغییرات و گسترش زیرساخت­ های سبز در بازه زمانی و مکانی مورد نظر از اصول آمایش سرزمین تبعیت نمی­ کند، و پراکنش فضایی نامتعادل، گسترش ناهمسو، سازگاری متوسط و کفایت نامطلوب را در زیرساخت­ های سبز نشان می­ دهد.

اصول آمایش سرزمین, زیرساخت های سبز, تحلیل فضایی کاربری اراضی, RS - GIS, منطقه 22 تهران