بهادر زمانی
امیرواعظ شهانقی

درایران اگرچه مشارکت در قالب تعاون ، همکاری و همیاری مسبوق به سابقه است امااین پدیده به مفهوم واقعی خود یعنی مشارکت ساکنین در ایجاد اصلاح و اداره سکونت گاههای شهری هنوز در کشورنهادیه نشدها ست در سالهای اخیر اگرچه به نحو فزایندها ی سخن از مشارکت مردم در تمامی امور رفته است لیکن نقش مردم که در نوع خود می تواند بسیار تعیین کننده باشد از مرز تامین اعتبارات مالی در بخش تعاونیهای مسکن و خرید اوراق مشارکت و یا پیش خرید واحدهای احداثی که به اقتضای ماهیت سودمندگرای خود کیفیت را فدای کمیت کرده اند فراتر نرفته است از طرف دیگر اگر چه شکل گیری شوراهای اسلامی شهرها به عنوان محملی جهت تمکین و اعمال نظر مردم در نظام شهرسازی و شهرداری و روزنه امیدی در اصلاح روابط بین مردم و نظام مدیریت شهری تلقی می شوند تاملی بر عملکرد این نهادها حکایت از نارسایی هایی در حدود و اختیارات و همچنین قالبهای اجرایی و قانونی آنها دارد لذا عطف توجه به بسترهای موجودنیاز به اسیب شناسی مشارکت فعال مردمی به عنوان سرمایه ای فرهنگی و اجتماعی بافت های شهری به ویژه در حوزه اسکان های غیررسمی بیش از پیش احساس میشود.

اسکان های غیررسمی، توانمندسازی ، مشارکت