محمد عظیمی - ۱دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
قربان کیانی - دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران
یوسف ادیب - ۳دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
موسی پیری - ۴دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان ، تبریز ، ایران

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی الگوهای یادگیری مشارکتی بر میزان خود کارآمدی فراگیران در درس دین و زندگی دانش آموزان سال دوم هنرستان است. روش پژوهش نیمه تجربی و جامعه ی آماری هنرجویان هنرستان های ناحیه2 اردبیل بوده که به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای یک هنرستان گزینش و از کلاس های آن (2 کلاس آزمایش و یک کلاس کنترل) انتخاب شدند. حجم نمونه آماری 76 نفر، که 27 نفر در پژوهش گروهی، 26 نفر در روش جیگ ساو و 23 نفر در روش سخنرانی جایگزین شدند. ابزار جمع آوری داده ها، آزمون خود کارآمدی عمومی sherer, 1987 بوده که روایی آن با تحلیل عاملی تاییدی احراز وپایایی آن ازطریق آلفای کرونباخ، 74/0 به دست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از spss انجام گرفت. نتایج آزمون MONOVA نشان می دهد که روش پژوهش گروهی و جیگ ساو، نسبت به روش آموزش سنتی در افزایش خودکارآمدی دانش آموزان اثربخش است. همچنین آزمون تعقیبی LSD نشان داد این روش در مقایسه با روش سخنرانی تاثیر معناداری برخودکارآمدی و مقیاس های مرتبط با آن دارد.

خود کار آمدی, دانش آموزان هنرستان, درس دین و زندگی, پژوهش گروهی, گروه جیک ساو, یادگیری مشارکتی