میر حسن بیرانوند - دانشجوی سابق دکتری، گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
حشمت اله خسروی نیا - استاد، گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
آرش اذرفر - دانشیار، گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
عزت اله رفیعی علوی - استادیار، گروه پاتولوژی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی لرستان

این پژوهش برای بررسی و ارزیابی تاثیر افزودن مقادیر 400، 200 و 200 میلی گرم در کیلوگرم به ترتیب از کارواکرول، تیمول و منتول به یک جیره شاهد بدون افزودنی بر ذخیره و توزیع چربی در لاشه جوجه­های گوشتی با استفاده از 96 قطعه جوجه گوشتی ماده از سن 12 تا 42 روزگی اجرا شد. افزودن کارواکرول، منتول و تیمول به جیره به ترتیب موجب کاهش معنی­داری در قابلیت هضم ایلئومی چربی خام به میزان 02/8، 06/5 و 08/15 درصد شد (01/0p<). میانگین چربی لاشه و چربی پرهای جوجه­های تغذیه شده با جیره حاوی کارواکرول به ترتیب 08/6 و 57/31 درصد کمتر از گروه شاهد بود (05/0p<). افزودن کارواکرول به جیره موجب 86/6، 95/6، 01/38 و 50/10 درصد کاهش به ترتیب در چربی شکمی (05/0p> )، چربی گردن (05/0p> )، چربی زیرپوست (05/0p<) و چربی بافت ران شد (10/0p<). ضخامت چربی پشت مرغ­های دریافت کننده جیره­های حاوی کارواکرول، تیمول و منتول به طور معنی­داری کمتر از گروه شاهد بود (05/0p<). غلظت و نسبت هورمون­های استرادیول، دی هیدرو اپیاندروسترون و تستووسترون، پروژسترون و کورتیزول سرم خون جوجه­های تغذیه شده با جیره­های حاوی کارواکرول، منتول و تیمول و جیره شاهد تفاوت معنی­داری نداشت (05/0p> ). بنابر نتایج این آزمایش به نظر می­رسد که کارواکرول و تیمول موجب کاهش قابلیت هضم ایلئومی چربی و کاهش چربی لاشه مرغ به ویژه در بخش چربی زیرپوستی می­ شوند.

استروئیدهای زیست سازی و زیست سوزی, جوجه های گوشتی, چربی لاشه و زیرپوست, مونوترپن های فنلی