لیلا حمیدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم اجتماعی جمعیت شناسی دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکزی
زینب علاماتی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی اقتصادی و توسعه دانشگاه آزاد اسلامی علوم و تحقیقات
محمد جانبزرگی - دانشجوی دکتری مدیریت دولتی منابع انسانی پردیس بین المللی ارس

کودکان خیابانی به افراد زیر 18 سال (اعم از دختر و پسر) اطلاق می گردد که در شهرهای بزرگ برای ادامه بقاء خود مجبور به کار یا زندگی در خیابان هستند. کودک خیابنی اصطلاحی است که اغلب هم برای توصیف کودکان کار و هم کودکان بی خانمانی که در خیابان زندگی می کنند و می خوابند و اغلب هیچ تماسی با خانواده اش ندارند اطلاق می شود. سازمان بهداشت جهانی و یونیسف در اواسط دهه 1990 تعداد آ ها را 100 میلیون نفر تخمین زده اند. همچنین در جهان حدود 250 میلیون کودک کار بین سنین 5 تا 14 سال وجود دارد. در ایران آمارهای مختلف و ضد و نقیضی در مورد کودکان خیابانی اعلام می شود. افراد مختلف تعداد آن ها را از 20 هزار نفر تا 2 میلیون نفر برآورد کرده اند. فقر، از هم پاشیدگی خانواده، سوء مصرف مواد و الکل توسط والدین، کودک آزاری، نیاز به درآمد کار کودک، طرد کردن کودک، قحطی و بلایای طبیعی، مهاجرت و ... به عنوان علل خیابانی شدن کودکان مطرح شده است.

کودکان خیابانی، فقر، بی خانمان