یونس غلامی - استادیار گروه جغرافیا و طبیعت گردی، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان
محسن شاطریان - استاد گروه جغرافیا و طبیعت گردی ، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان
احمد علی بیگی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان

 بافت­های فرسوده شهری دارای مشکلات متعددی در زمینه­ های کالبدی، محیطی، اجتماعی و اقتصادی هستند که زندگی ساکنان در این گونه بافت ها را با مشکلات روبه رو ساخته است. در موجودیت بافت­های فرسوده و با توجه به رشد جمعیت و افزایش شهرنشینی وقوع حوادث طبیعی مثل زلزله می تواند خسارات و تلفات سنگینی را در چنین مکان­های برجای گذارند. ضرورت کاهش آسیب­ پذیری شهرها و بخصوص بافت های فرسوده در برابر این پدیده به عنوان یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی شهری و سایر رشته های مرتبط شهری محسوب می­گردد. با توجه به اینکه آسیب­ پذیری ناشی از زلزله یکی از مهم­ترین چالش­های پیش روی شهرهای ایران بوده و موضوع پهنه بندی خطر لرزه خیزی و ارزیابی آسیب­ پذیری شهرها در برابر زلزله در مباحث مرتبط به جغرافیا و برنامه ریزی شهری است، در این تحقیق سعی گردیده که میزان آسیب­ پذیری بافت­های فرسوده شهر کاشان مورد ارزیابی قرارگرفته و راهکارهای بیرون رفت از این معضل پیشنهاد گردیده اند. در این تحقیق از داده های موجود سازمان های مختلف، با استفاده از مدل فازی[1] و فازی میمبرشیب[2] در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی مورد تحلیل و ارزیابی قرارگرفته است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد شهر کاشان با داشتن 754.3 هکتار بافت فرسوده که در مکان­های مختلفی از شهر قرار دارند، بیشترین کاربری مسکونی باکیفیت پایین ابنیه، بافت­های تاریخی، اراضی مخروبه، عمر زیاد ساختمان ها و معابر تنگ و باریک در معرض آسیب­ پذیری بیشتری ناشی از زلزله نسبت به سایر مناطق شهری قرار دارند که در میان بافت­های فرسوده، مرکز شهر با بیشترین و لتحر در پایین ترین درجه از آسیب­ پذیری قرار می­گیرند. [1] Fuzzy [2] Fuzzy Membership

آسیب پذیری, بافت فرسوده, مدل فازی, سیستم اطلاعات جغرافیایی و شهر کاشان