فروزان باقرزاده لاکانی - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه، ارومیه
سعید مشکینی - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه، ارومیه
رحیم حب نقی - گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه ارومیه، ارومیه
رحیم مولایی - گروه پاتولوژی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه ارومیه، ارومیه

در مطالعه حاضر مجموعا 300 بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان با وزن اولیه 0/37±6/44 گرم به صورت تصادفی در 15 تانک فایبرگلاس (با حجم 40 لیتر و حجم آب 20 لیتر) در 5 تیمار مختلفنانوذره با 3 تکرار توزیع شدند. تیمارها شامل شاهد (بدون اضافه کردن نانوذره مس)، 5، 10، 20و 40 میکروگرم در لیتر نانوذره مس (با میانگین اندازه 6-2 نانومتر) در شرایط نیمه ساکن بودند.از بافت آبشش ماهی در روز 10 نمونه برداری شد و نمونه های بافت با روش متداول آبگیری شدهو در قالب های پارافینی قرار گرفتند. نمونه ها با دستگاه میکروتوم برش داده شده و با روشهماتوکسیلن - ائوزین رنگ آمیزی شدند. تمام تیمارها آسیب بافتی نشان دادند که شامل: نکروز(تیمارهای 5 و 40 میکروگرم در لیتر)، دژنرسانس آبکی (تیمارهای 10 و 20 میکروگرم در لیتر)،هیپرپلازی و به هم چسبیدن رشته های ثانویه (تیمارهای 10 و 40 میکروگرم در لیتر)، تورماپی تلیوم لایه پایه رشته های ثانویه آبششی (تیمار 10 میکروگرم در لیتر)، کوتاه شدن رشتهثانویه (تیمارهای 10 و 20 و 40 میکروگرم در لیتر)، کوتاه شدن رشته اولیه و از بین رفتن رشته ثانویه (تیمارهای 20 و 40 میکروگرم در لیتر) و خونریزی (تیمار 20 میکروگرم در لیتر) بودند.

نانوذره، مس، آبشش، قزل آلای رنگین کمان، بچه ماهی