ابراهیم علی دوست قهفرخی - دانشیار گروه مدیریت ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
علی صفرپور - دانشجوی دکترای مدیریت ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
جمال الدین شریعتی - گروه تربیت بدنی دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران

هدف پژوهش حاضر، بررسی راهبردهای نیروی کار احساسی بر قصد ترک شغل مربیان ورزشی با میانجی­گری متغیر تحلیل رفتگی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه مربیان ورزشی فعال در سطح استان آذربایجان شرقی بودند که به صورت هدفمند 301 نفر از بین آن­ها به عنوان نمونه آماری انتخاب شد. برای جمع­آوری اطلاعات کار احساسی از پرسش­نامه­های برادریج و لی (2002) و دیفندورف و همکاران (2005) برای متغیر تحلیل رفتگی مربیان از پرسش­نامه محقق ساخته و برای ارزیابی قصد ترک شغل مربیان نیز از پرسش­نامه میر و همکاران (1993) استفاده شد. همچنین، روایی و پایایی تمامی پرسش­نامه­ها بررسی و تایید شد. نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد بازیگری سطحی به صورت مثبت و مستقیم بر تحلیل رفتگی مربیان و به صورت غیرمستقیم بر قصد ترک شغل مربیان تاثیر معنا­دار دارد. بازیگری عمیق نیز به صورت منفی و مستقیم بر تحلیل رفتگی و به صورت غیرمستقیم بر قصد ترک شغل مربیان تاثیرگذار بود اما مولفه بیان واقعی تاثیری به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر تحلیل رفتگی و قصد ترک شغل مربیان نداشت.

تحلیل رفتگی مربیان, قصد ترک شغل, کار احساسی