محسن عزیزی - کارشناس ارشد معماری، گروه معماری، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران

توسعه و گسترش شهرها و رشد پراکنده ساختمان ها پدیده ای است که بسیاری از شهرهای کشور ما با آن مواجه هستند. این پدیده پیامدهایی همچون افزایش زمین های بلااستفاده، کاهش تراکم جمعیت، گسستگی بخش های شهری و ورود بسیاری از کاربری های صنعتی به حوزه اصلی شهر و بافت مسکونی را به همراه داشته است. پیگیری الگوی گسترش افقی در شهرها، به عرضه بیش ازحد زمین و بهره برداری نادرست از زمین دامن زده است. این الگو، ضمن اینکه به واسطه توسعه شهرها و کشیدگی آن ها به اراضی اطراف باعث ورود بسیاری از کارخانه ها و کاربری های صنعتی به داخل شهر شده است، که با تغییر مکان این کارخانجات و احداث آن ها در مکان جدید و دور از شهر، محل کارخانجات قدیمی تبدیل به اراضی سوخته شده اند و مکانی مناسب جهت جرم و جنایت می باشند. این تاسیسات و خدمات شهری به صورت بلااستفاده و غیرفعال باقی می مانند و به این ترتیب حجم قابل توجهی از سرمایه های عمومی جامعه به هدر می رود . این پژوهش بر آن است تا به معرفی انگاره ها وشاخصه های بازتوسعه و بازآفرینی اراضی قهوه ای به عنوان رویکردی منسجم برای نیل به مدیریت پایدار زمین بپردازد.در مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی به تبیین مدیریت اراضی قهوه ای شهری و به طور اختصاصی کارخانه سیمان شیراز پرداخته شده است، دستیابی به مولفه های اصلی بازآفرینی، مسائل و چالش های این زمین ها وفرایند برخورد با این نوع زمین ها به منظور توسعه مجدد بازآفرینی آن ها مورد بررسی قرارگرفته است . نتایج این پژوهش نشان میدهد که رها نمودن این زمین ها باعث بروز مشکلات عدیده در ابعاد زیست محیطی، اجتماعی واقتصادی می شود و به مرور زمان، ضررهای جبران ناپذیری به بافت شهرها وارد می آورد . بازتوسعه و بازآفرینی اراضی سوخته، علاوه بر ارتقای کیفیات فضایی و کالبدی شهرها، عنصری کلیدی در راستای تحقق مدیریت زمین پایدار و ایجاد اجتماعات پایدار به شمار می رود

بازآفرینی، مولفه های بازآفرینی، پارک موزه، صنعت.