هدی پوررضائیان - دکترای روان شناسی سلامت، دانشگاه تهران

زمینه مسئله و هدف: نویسندگی بیانگر، شیوهای نسبتا نوین در روان درمانی است که با تجویز نویسندگی در مورد مشکلات روان شناختی در یک برنامه روزانه منظم، مشخص می شود. در این شیوه، هیچ قلابی برای نوشتن تعیین نمی شود. این نکته را می توان یکی از نقاط ضعف روش مورد اشاره، قلمداد کرد زیرا موجب سردرگمی مراجعان غیر نویسنده و دشوار یافتن این کار توسط آن ها می شود. از طرفی، بومی سازی روان درمانی ها همیشه امری مهم و ضروری در تمام فرهنگ ها بوده و هست. بنابراین، مهم ترین هدف پژوهش حاضر، معرفی قلاب یا الگویی ایرانی-اسلامی )بر اساس آیات دعایی قرآن کریم( جهت بهره مندی از شیوه نویسندگی بیانگر، بود. هدف دوم پژوهش نیز ارزیابی تاثیر این روش بر اندیشه های وسواسی بود. روش: پژوهش حاضر دارای دو مطالعه مجزاست. در مطالعه نخست، به شیوه کیفی به واکاوی انواع دعاها و ساختار آن ها در آیات مبارکه قرآن کریم پرداخته شد. در مطالعه دوم، به شیوه تک آزمودنی ) A-B)تاثیر نویسندگی بیانگر با الگوی دعاهای قرآن کریم، بر افکار وسواسی و تنش های زیستی-روان شناختی حاصل از آن در مراجع )نوجوانی 16 سلاه( ارزیابی شد. یافته ها: میانگین تعداد و مدت ماندگاری افکار وسواسی و پیامدهای آن در مراجع، به طور معناداری از مرحله خط پایه به مرحله مداخله، کاهش یافت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گیری کرد که روش نویسندگی بیانگر در قلاب دعا، روشی موثر در کاهش افکار وسواسی، است.

نویسندگی بیانگر، نویسندگی بیانگر با الگوی دعاهای قرآنی، افکار وسواسی