الهام کریمی - سرپرست کیفیت، شرکت مهندسین مشاور موننکو ایران

نظام پیشنهادها، به عنوان یکی از روشهای ساده در جهت پیاده سازی نظام مدیریت مشارکتی و با هدف گسترش مشارکت در سازمانها بسیار مورد توجه قرار دارد. با توجه به نقش کارمندان در اجرای فرآیندهای سازمان و شناسایی نقاط قوت و ضف آن، ایشان میتوانند تاثیر به سزایی در بهبود کیفیت تولید محصولات/ خدمات گذارند و راهکارهای مناسبی را جهت حل مشکلات ارائه نمایند. البته، در صورتی که ساختاری سیستماتیک جهت دریافت مشکلات و راهکارهای مربوط به آن طراحی نگردد، سبب میشود که افراد تنها به بیان مشکل و راه حل آن در محافل غیر رسمی پردازند و تکرار این حالت سبب ایجاد فرهنگ بی تفاوتی در سازمان میشود. این موضوع در سازمانهای بزرگ که با تعدد در تعداد رده های مدیریتی، تعداد کارکنان، تخصص ها و فرآیندهای کاری روبرو هستند؛ آسیب های بیشتری را ایجاد مینماید که نمود آن در افزایش هزینه ها، عدم جلب رضایت مشتریان، کاهش تدریجی در کیفیت محصولات/ خدمات میباشد. اگرچه ریشه های بی تفاوتی در سازمان از عوامل متعددی نشات میگیرد و انتظار این نیست که پیاده کردن نظام پیشنهادها به معنای حل تمامی مشکلات باشد؛ ولی زیربنای علمی این موضوع به قدری قوی است که نمیتوان سازمان را از مزایای آن محروم نمود. بر این اساس، در این پژوهش تلاش شده است تا ضمن اشاره به مفاهیم و ادبیات نظری موضوع، مدلی مناسب جهت طرح ریزی نظام پیشنهادها با توجه به موانع و مشکلات اجرایی آن در سازمانها ارائه گردد که میتواند زمینه ساز اقتباس دانش ضمنی کارکنان و بهبود مستمر در سازمان گردد.

مدیریت مشارکتی، نظام پیشنهادها، موانع نظام پیشنهادها، مدیریت دانش