محسن استادباقری - کارشناس ارشد حقوق بین الملل
سهیلا کوشا - استادیار گروه حقوق دانشکده علوم انسانی دانشگاه پیام نور تهران

در حقوق کیفری بین المللی واساسنامه دیوان کیفری بین المللی که نسبت به تعیین جرایم مهم بین المللی اقدام شده است، صراحتا جرایم علیهمیراث مشترک بشریت بعنوان یک جرم مستقل نپرداخته ومورد جرم انگاری واقع نشده است. این مقاله که با نگرشی آینده نگر بابهره مندیاز روش توصیفی – تحلیلی به رشته تحریر در آمده است برآنست تا با استفاده از اسناد و معاهدات بین المللی، ضمن تبیین عناصر متشکله اصلمیراث مشترک بشریت، با این فرض که نابود سازی و انهدام میراث مذکور دارای مشخصه هایی است که میتوان بعنوان جرم مستقل بین المللیشناخته شود ، مصادیق جرایم علیه میراث مشترک بشریت و مراجع کیفری صالح رسیدگی کننده به جرایم مذکور را تعیین و عملکرد آنها رامورد واکاوی قرار میدهد. یافته های این پژوهش در نهایت بیانگر آن است که علیرغم پیشرفت های چشمگیر درحقوق کیفری بین المللی وتاسیس دیوان کیفری بین المللی ، جرایم ارتکابی علیه میراث مشترک بشریت متکثر و گسترش یافته وفقدان جرم انگاری و ساز و کارهای غیرموثرکیفری منجر به عدم کارآیی محاکم در جلوگیری ازارتکاب جرایم علیه میراث مشترک بشریت گردیده است .ضرورت بازنگری وتدوین مقررات خاص میراث مشترک بشریت در حقوق بین الملل ، تاسیس یا اختصاص مرجع یا شعبه ای ویژه برای تعقیب و مجازات مجرمینعلیه میراث مشترک بشریت در راستای حفاظت و صیانت از میراث مذکور و برقراری عدالت کیفری در این حوزه، دستاورد این پژوهش درمقام نتیجه گیری می باشد.

میراث مشترک بشریت، جرم بین المللی، دیوان کیفری بین المللی، جنایات جنگی ، محیط زیست