فریبا لطیفی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان شناختی-رفتاری بر افزایش میزان عزت نفس دانش آموزان فرزند طلاق مقطع متوسطه اول می باشد. روش پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر شیوه گردآوری داده ها، روش پژوهشی شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل است. بدین منظور 36 نفر از دانش آموزان فرزند طلاق متوسطه اول با شیوه نمونه گیری در دسترس با جایگزینی تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. بر روی دو گروه روش های درمان شناختی رفتاری و شفقت درمانی اجرا شد و یک گروه به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد . مداخلات روانشناختی طی 8 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه اجرا شد. این برنامه ها در طول یک ماه به اجرا در آمد. قبل از شروع جلسات و پس از پایان جلسات آن آزمون عزت نفس کوپر اسمیت اجرا گردید. نتایج بوسیله تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی به وسیله نرم افزار spss مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین گروه های تجربی و کنترل تفاوت معنی داری در مقیاس عزت نفس وجود دارد و همچنین رویکرد مبتنی بر شفقت به طور معنی داری نسبت به گروه های کنترل و رویکرد شناختی-رفتاری باعث افزایش عزت نفس دانش آموزان فرزند طلاق می شود.

درمان متمرکز بر شفقت، درمان شناختی رفتاری، عزت نفس، فرزند طلاق