محمدعلی حکیم - مدرس دانشگاه افسری و تربیت پاسداری امام حسین (ع) و دانشجوی دکتری علوم سیاسی
علی پورخزایی - مدرس دانشگاه افسری و تربیت پاسداری امام حسین (ع)

فقر و بیکاری از مهم ترین معضلات و زمینه های بروز و ظهور آسیب های اجتماعی جامعه بشری و از بنیادی ترین مشکلات زندگی انسان است. مشکلات فقرو بیکاری صرفا0 منحصر به پیامدهای خود نبوده، بلکه بسترساز سایرآسیب ها و انحرافات اجتماعی است. بیکاری به عنوان بیماری مزمن اجتماعی باعث عدم استفاده از نیروی کار و از عوامل موجد فقر و نابرابری های اقتصادی در ایران است،. در حال حاضر بیکاری گسترده به ویژه در سنین جوانی و نوجوانی وجود دارد و از طرفی توزیع نامناسب ثروت، درآمد و رانت بین درآمدهای قانونی و غیرقانونی شکاف عظیمی به وجود آورده است. این عوامل انگیزه ای برای انجام فعالیت های غیر قانونی می شود. در واقع گسترش آسیب های اجتماعی،به عنوان تابعی از فقر و بیکاری جامعه را با بحرانهای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و حتی امنیتی روبرو می سازد؛ چراکه این عوامل باعث بروز جنایات، انحرافات، تنش ها و بی نظمی های اجتماعی و خشونت می شود کاهش احساس امنیت، تضعیف اعتماد عمومی، گسترش رفتارهای ضداجتماعی، فشارهای روانی و غیره ازجمله پیامدهای توسعه آسیب اجتماعی های در جامعه است. بنابراین بررسی و شناسایی عوامل موثر و زمینه ساز مشکلات اجتماعی اهمیت ویژه ای در برنامه ریزی سیاستگذاران ، تصمیم سازان و تصمیم گیران، برای پیشگیری و کاهش آن در جامعه دارد. این مقاله با نگاهی انتقادی به موضوع آسیب های اجتماعی و با استفاده از نظریه محرومیت نسبی تد رابرت گار به بررسی نقش سیاستهای اقتصادی در توسعه سطح محرومیت نسبی ودر جهت کشف و اثبات رابطه علی / معلولی فقر و بیکاری و آسیب های اجتماعی در ایران میپردازد.

آسیب اجتماعی ، امنیت ، توسعه نامتوازن ، فقر ، بیکاری ، محرومیت