امیرحسین جانمحمدی - دانشجوی کارشناسی معارف اسلامی و اقتصاد دانشگاه امام صادق (ع)
سید ابوالفضل وزیری - دانشجوی کارشناسی معارف اسلامی و اقتصاد دانشگاه امام صادق (ع)

در سالیان اخیر اقتصاد ایران با نرخ بالای رشد نقدینگی مواجه بوده است، در حالیکه بخش حقیقی اقتصاد ایران رشد بالایی نداشته و در 6 سال اخیر بطور متوسط سالانه 2.1 درصد با احتساب فرآوردههای نفت بوده است. جریان نقدینگی فعلی که جذب بخش حقیقی اقتصاد نشده است، در صورتیکه به بخش های مختلف اقتصاد ورود پیدا کند، ابتدا موجب ایجاد تورم و پس از مدتی منجر به رکودی عمیق خواهد شد. اگر روند خلق پول کنونی کشور که در پایان سال 97 بالغ بر 1800 هزار میلیارد تومان بوده است، کنترل و هدایت نشود، در آینده نیز شاهد نرخ تورم بالا و رکود در بخش تولید خواهیم بود. به منظور به حرکت درآوردن چرخه ی اقتصاد کشور لازم است سیاست های پولی را به گونه ای طراحی و اجرا کنیم که در خدمت تولید بوده و منجر به رشد بخش حقیقی اقتصاد گردد و این مهم زمانی میسر است که بانک مرکزی در سیاستگذاری خود جهت کنترل تورم و کمک به رشد تولید، توازن ایجاد نماید.با این حال صرف تکیه به سیاست های پولی متعارف کافی به نظر نمی رسد و می بایست بسته ای از سیاست های مالی را در کنار سیاست های پولی اتخاذ کرد. در کنار این موارد می توان از سیاست های پولی نامتعارف مانند سیاست تسهیل مقداری نیز بهره گرفت. بدین منظور لازم است بانک مرکزی از نگاه برونزا و منفعلانه نسبت به خلق پول دست برداشته و با مشارکت فعال در بخش پولی، الزامات هدایت اعتبار و نقدینگی را به سمت بخش تولید فراهم سازد.

سیاست پولی، بانک مرکزی، بخش حقیقی، خلق پول، هدایت اعتبار