مهلا دامن رویی - دانشجوی کارشناسی ارشد، رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زابل
اکبر کیانی - دانشیار، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زابل

برنامه ریزی کاربری زمین (اراضی) شهری، مجموع های از فعالیت های هدفمند است که محیط مصنوع را سامانمی بخشد و در حد مقدور، خواسته ها و نیازهای جوامع شهری را در استفاده از اراضی فراهم می آورد. به مثابه سلسلهاقداماتی نظام یافته است که برای رفع نیازهای مادی و فرهنگی انسان به نوعی با زمین مرتبط اند صورت می گیرد و بدونبرنامه ریزی کاربری زمین، نمی توان به الگوی بهینه زیست در شهر دست یافت. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی وضع موجودکاربری های زمین شهر زابل و مقایسه کاربری ها با سرانه استاندارد، میزان کمبود هر یک از کاربری ها و سایر عوامل مرتبطاست. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و بررسی های میدانی در سطح شهر زابلاست. نتایج تحلیل و ارزیابی کاربری های زمین های شهر زابل نشان می دهد؛ در درجه اول بیشترین کمبود زمین مربوط به فضای سبز با 278/5 مترمربع در درجه دوم مربوط به کاربری مسکونی با 151/8 مترمربع و کمترین کمبود مربوط به کاربری مذهبی با 18/9 مترمربع می باشد. پیشنهادها و راهکارهایی مبتنی بر فن آوریهای نوین با پشتوانه سیستم های نقشه برداری، فتوگرامتری و سنجش از دور برای راهبردهای برنامه ریزی کاربری زمین شهری بر مبنای کاداستر 3 بعدی و 4 بعدی و استفاده از سیستم ها و نرم افزارهای متناسب ارائه شده است.

ارزیابی، برنامه ریزی، کاربری زمین شهری، زابل