شیرین پورقاز - دانشجوی کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان پردیس امام خمینی (ره) گلستان
علیرضا بادله - عضو هیات علمی دانشگاه فرهنگیان دکتر شریعتی مازندران

امروزه استفاده از روش تدریس سنتی، آموزش در مدارس با انتقاد مواجه شده و سعی شده است که به جای آنها از روشهای دیگری استفاده شود؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر روش تدریس خودراهبر بر مهارتهای اجتماعی دانش آموزان است. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی استان گلستان است که با روش نمونه گیری خوشه ای از بین شهرستانهای استان گلستان به طور تصادفی شهرستان بندرترکمن انتخاب شد و به قید قرعه یکی از مدارس ابتدایی شهرستان انتخاب شد سپس از بین پایه های تحصیلی پایه ششم به طور تصادفی انتخاب شد که در نهایت 38 دانش آموز به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه محقق ساخته مهارتهای اجتماعی دارای 56 سوال بود و در ابعاد مختلف (مهارتهای رفتاری، رفتارهای غیراجتماعی، پرخاشگری و رفتارهای تکانشی، برتری طلبی، اطمینان زیاد به خود داشتن، رابطه با همسالان) می باشد. روایی پرسشنامه توسط متخصصان و اساتید برتر بررسی شد و پس از اصلاحات لازم مورد تائید قرار گرفت همچنین پایایی پرسشنامه توسط آلفای کرنباخ 0/87 بدست آمد که نشان از پایایی بالای پرسشنامه دارد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین آموزش خودراهبر بر مهارتهای اجتماعی دانش آموزان تاثیر مثبت و معناداری دارد بدین معنی که آموزش خود راهبر سبب افزایش توانایی مهارتهای اجتماعی دانش آموزان میگردد.

تدریس، خودراهبر، مهارتهای اجتماعی، دانش آموزان