ملیحه میرزابکی - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد،

بافتهای فرسوده به طور عمده بخشهایی از شهر هستند که از چرخه ی تکاملی حیات آن جدا گشته و به شکل کانون مشکلات و نارسایی ها درآمده اند. این درحالیست که این بافتها از ظرفیتها و قابلیتهای نهان بسیاری برخودارند که اگر به فعلیت برسند میتوانند در فرایند توسعه ی شهر به عنوان نیروی محرک استفاده شوند . از این رو در این تحقیق به دنبال ارزیابی اثرات مدیریت شهری مشارکتی بر توسعه ی درون زای این بافتها می باشیم. روش تحقیق در پژوهش حاضر از نظر نوع نظری – کاربردی با ماهیت توصیفی – تحلیلی است که به منظور جمع آوری داده ها و اطلاعات از روش اسنادی – میدانی (پیمایشی) و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمونهای آماری در محیط نرمافزار SPSS و Amos استفاده گردیده است. جامعه ی آماری تحقیق مدیران شهری، نخبگان دانشگاهی و ساکنان بافتهای فرسوده میباشد که بر اساس روش نمونه گیری گلوله برفی حجم نمونه 200 نفر برآورد شده است. بر اساس نتایج بدست آمده از نمونه ی آماری مهمترین مولفه های موثر رویکرد مشارکتی در توسعه ی درون زای بافتهای فرسوده ی کلانشهر تبریز مشارکت، شفافیت و مسئولیت پذیری و پاسخگویی بوده که ضرایب حاصل برای این رویکردها به ترتیب 0/89؛ 0/73 و 0/67 میباشد. همچنین در مولفه های مورد بررسی بیشترین تاثیرگذاری مربوط به رویکردهای تفویض اختیار به مردم و سازمانهای غیردولتی؛ همکاری بخشهای مختلف جامعه؛ همبستگی بین مسئولان و مردم از طریق پاسخگویی مدیران؛ نظرخواهی از مردم در اجرای طرحها؛ و میزان دخالت مردم در تنظیم و کنترل منابع به تریب با ضریب 0/91؛ 0/87؛ 0/85؛ 0/84 و 0/79 بوده است.

مدیریت شهری مشارکتی، توسعه ی درونزا، بافت فرسوده، کلانشهر تبریز.