آناهیتا محمدی خراسانی - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته ی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بوعلی سینا همدان

در متون ادبی آرایه هایی به کار رفته که نویسنده یا شاعر به کمک آنها قدرت بیان و نبوغ خود را نمایش میدهد. هرچه دامنه یمعلومات زبانی و علمی نویسنده یا شاعر گسترده تر باشد، نحوه ی استفاده از این آرایه ها نیز هنری تر و زیباتر خواهد بود. زیدرینسوی در کتاب نفثهالمصدور به زیباشناسی و جمال نگاری توجهی خاص داشته و به آراستن سخن از طریق بدیع لفظی وبرجستگی خاص لفظ روی آورده است. یکی از جلوه های این امر، کاربرد انواع سجع است. سجع از آرایه های لفظی است و برخاسته از یکسانی دو واژه در وزن، حروف پایانی و یا هر دوی آنهاست. در مقاله ی حاضر که به شیوهی توصیفی- کتابخانه ایانجام شده، به بررسی انواع سجع پرداخته ایم تا برخی زوایای مبهم جمال شناختی نفثهالمصدور آشکار شود. نتیجه آنکه بیشترینبسامد سجع در این کتاب به نوع مطرف و کمترین آن به نوع متوازی اختصاص دارد.

نفثهالمصدور، سجع، متوازی، متوازن، مطرف