سعید بختیاری
مسعود جمالی آشتیانی

یکی از مهم­ترین الزامات ساختمانی، مقاومت سازه ساختمان در برابر آتش است. سازه فولادی در برابر آتش بسیار ضعیف است و در اکثر اوقات نیاز به محافظت در برابر آتش دارد. درجه مقاومت در برابر آتش مورد نیاز بستگی به مشخصات ساختمان و نوع عنصر سازه­ای دارد. در عین حال محدوده وسیعی از اعضای فولاد سازه­ای با مقاطع مختلف در ساختمان استفاده می­شود و نیاز است تا بازه­های مختلف مقاومت در برابر آتش بسته به شرایط کدهای ساختمانی تعیین شود. اگر یک مقطع فولادی تحت حرارت قرار گیرد، هرچه دارای محیط بزرگتری باشد، حرارت بیشتری دریافت می­نماید. به همین ترتیب سطح مقطع بزرگتر به معنای یک چاه حرارتی بزرگتر بوده، حرارت بیشتری برای بالا بردن دمای آن لازم است. بنابراین دمای یک مقطع ضخیم با محیط کوچک کندتر از یک مقطع نازک با محیط بزرگ افزایش می‌یابد. لذا حاصل تقسیم محیط در معرض حرارت به مساحت سطح مقطع شاخص مهمی برای ارزیابی سرعت افزایش دمای مقطع است و تأثیر مهمی بر روی ضخامت مورد نیاز پوشش محافظ دارد. حاصل این تقسیم، ضریب مقطع یا ضریب نیمرخ خوانده می‌شود. استفاده عملی که از این عدد می‌شود، محاسبه و برآورد ضخامت لازم پوشش محافظ با استفاده از نتایج آزمایش‌های تجربی می‌باشد. به این ترتیب با استفاده از نتایج تعدادی آزمایش مقاومت در برابر آتش بر روی اعضای بزرگ وکوچک سازه‌ای، برای سایر ضخامت‌ها میزان مقاومت حریق را به طور محاسباتی به دست آورد و از تکرار آزمایش­های زیاد بروی تمام مقاطع جلوگیری می­شود.

مقاومت در برابر آتش – محافظت در برابر آتش – عضو سازه ‌ای