مهدی عبداللهی - دانشجوی فوق لیسانس جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز)
مجتبی ولی بیگی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز

بام سبز یکی از رویکرد های نوین معماری و شهر سازی و برخاسته از مفاهیم توسعه ی پایدار است که از آن می توان در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. بام های سبز با عناوینی چون باغبانی در پشت بام و یا تکنولوژی کاشت گیاه در پشت بام، بام های زنده و یا زیست بام شناخته می شوند که در طراحی و برنامه ریزی رابط ما و طبیعت به شمار می آیند. که می تواند اثرات منفی ساختمان ها در اکوسیستم محلی و در پی آن مصرف انرژی در بناها را کاهش دهند و در تغییرات جریان انرژی ساختمان ها نقشی تعیین کننده داشته باشد. این مقاله به شیوه توصیفی به بررسی بام های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقا کیفیت زیست محیطی شهری می پردازد؛ ابتدا با تعریفی از بام های سبز اهمیت حضور آن در شهرهای امروزی بیان می شود و با تشریح پیشینه این اندیشه و انواع بام های سبز شهری در 4 بعد اکولوژیکی، اقلیمی، زیست محیطی و اقتصادی- فرهنگی به بررسی تاثیر این بام های سبز پرداخته می شود؛ موانع توسعه بام های سبز بر شمرده می شود و در نهایت با توجه به موانع موجود بر توسعه بام های سبز و با استفاده از تجربیات جهانی، پیش نیازهای توسعه بام های سبز در شهرهای کشور بیان می شود.

بام سبز، کیفیت زیست محیطی، اکوسیستم شهری