علیرضا صدرممتاز - عضو هیئت علمی دانشگاه گیلان
اشرف السادات میرعباسی - کارشناس پژوهشکده محیط زیست جهاد دانشگاهی دانشگاه گیلان
سیده زهرا قاسمی نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد

مواد رادیو اکتیو یکی از عوامل بالقوه زیان بار زیست محیطی بوده که ناشی از منابع طبیعی و مصنوعی می باشند، پیشرفت تکنولوژی و استفاده روزافزون بشر از منابع هسته ای در صنعت، کشاورزی، تحقیقات و پزشکی، استفاده از رادیونوکلئیدها را روز به روز اجتناب ناپذیر و گسترده تر نموده است. مواد رادیواکتیو از راههای مستقیم و غیرمستقیم از طریق هوا ،خاک، آب و گرد وغبار انسان را آلوده می کند. به طور کلی خطرات ناشی از مواد رادیواکتیو به دو دسته خطرات ناشی از تابش خارجی و خطرات ناشی از تابش داخلی تقسیم می شوند. مقدار تابش خارجی بستگی به طبیعت تابش، قدرت چشمه و زمان پرتوگیری دارد و با عواملی چون نصب حفاظ، ایجاد فاصله، قابل کنترل خواهد بود. شدت خطر تنفس مواد رادیواکتیو اساسا بستگی به مکان قرارگیری ماده، روش و میزان دفع آن از بدن دارد . کنترل آن مستلزم مقررات آزمایشگاه، نظافت و تهویه مناسب می باشد. مقاله حاضر ضمن تقسیم بندی نوکلئیدها بر اساس درجه سمیت، بررسی پراکندگی در هوا و ایجاد حفاظ مناسب برای آنها به ارائه مقررات و استانداردهایی جهت کنترل خطرات ناشی از تابش نوکلئیدها می پردازد