لری هانور
محسن محمودی
جواد عرب یارمحمدی
ابوالفضل غیاثوند
ابوالقاسم اسکندری

براساس گزارش مذکور اسراییل چند هدف اصلی در منازعه سوریه دارد. نفوذ ایران و روسیه را در سوریه به حداقل برساند، جلوی انتقال سلاح های پیشرفته به حزب الله را بگیرد، نگذارد که سوریه تهدید نظامی جدی ای را متوجه اسراییل کند و به ایران هم اجازه انجام چنین کاری را ندهد، مشروعیت ادعای سوریه نسبت به بلندی های جولان را تضعیف نماید و به شبه نظامیان سنی اجازه ایجاد زیرساخت یا پایگاه های عملیاتی در امتداد مرز اسراییل را ندهد. با این حال، اسراییل توانایی چندانی برای تاثیرگذاری بر اتفاقات جاری در خاک سوریه نداشته و طبعا، برای پیشبرد مستقیم این اهداف، ابزار معدودی نیز در اختیار دارد. اسراییل تمایل دارد که سوریه را یک حکومت مرکزی میانه رو اداره کند که قلمرو خود را کنترل کرده، جلوی مداخلات ایران را بگیرد و با همه این اوصاف، قدرت تهدید نظامی اسراییل را هم نداشته باشد. اگرچه، با توجه به کثرت و تعدد بازیگران حاضر در منازعه سوریه؛ تکیه رژیم اسد به ایران؛ و این احتمال که اگر توافق صلح نیز حاصل شود، امکان اینکه سوریه به حوزه های نفوذ متعدد با اقتدار مرکزی ضعیف تقسیم شود، بسیار بعید است که نتیجه مطلوب نظر اسراییل به دست بیاید. اسراییل دو «راه حل » محتمل منازعه سوریه را ناخوشایند می داند: کنترل مجدد سراسر سرزمین سوریه از جانب حکومت اسد که اکنون بیش از هر زمان دیگری تحت سلطه ایران و مدیون آن است، یا تجزیه کشور به مناطق خودمختار تحت کنترل گروه های مختلف افراط گرای خشونت طلب سنی و گروه های شیعه تابع ایران. در نتیجه، تداوم درگیری ها در سوریه -وضعیتی که در آن افراط گرایان سنی و نیروهای تابع ایران همچنان به تمرکز آتش خود بر یکدیگر و نه اسراییل ادامه می دهند- شاید سودمندترین نتیجه برای اسراییل باشد.