ماریا عالی نژاد - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی،دانشگاه ازاد اسلامی واحد کیش ایران
عصمت نجاتی گرایی - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، گروه علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز ایران

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر استرس والدینی بر سازگاری کودکان انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه والدین دارای دانش آموز مقطع ابتدایی در شهر شیراز بود. نمونه آماری 300 نفر از این گروه بود که به روش نمونه ای خوشه ای چندمرحله ای از بین مدارس 4 ناحیه آموزش و پرورش شیراز انتخاب شدند و به پرسشنامه های پژوهش پاسخ دادند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه استرس والدینی ابیدین 1991 و سازگاری سینها و سینگ 1993 بود. نتایج بررسی فرضیه پژوهش نشان داد که بین استرس والدینی و سازگاری کودکان رابطه منفی و معناداری وجود دارد. نتایج ضریب رگرسیون چند متغیره نشان داد که پیش بینی سازگاری کودکان از روی استرس والدینی معنی دار است و مولفه های آشفتگی والدینی، تعامل ناکارآمد والد و کودک دشوار می تواند به طور منفی و معنااری سازگاری کودکان را پیش بینی کند. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که استرس والدینی در سازگاری کودکان نقش دارد.

استرس والدینی، سازگاری، والدین