دلنیا حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج

کودکان و نوجوانان سرمایه های معنوی هر جامعه محسوب می شوند. تمرکز بر مسایل مربوط به اطفال و نوجوانان پیامدهای مثبتی را در آینده و در زمان بزرگسالی این گروه از جامعه در پی خواهد داشت. با توجه به اینکه معمولا بزه های منتسب به اطفال و نوجوانان جزء بزه های شدید، سازمان یافته و کلان جامعه محسوب نمی شود، خطراکی و سرکوب خود آن بزه موضوعیت ندارد، بلکه آنچه اهمیت بیشتری دراد، این است که نتایج تحقیقات نشان می دهد که ارتکاب بزه در دوران طفولیت زمینه ساز ارتکاب جرایم شدیدتر در بزرگسالی خواهد شد. بنابراین جوامع با تمرکز بر پیشگیری از بزهکاری اطفال و نوجوانان به دو منفعت دست می یابد. یکی از انها جلوگیری از وقوع بزهکاری احتمالا خفیف در دوران کودکی و دیگری پیشگیری از بزهکاری شدید در دوران بزرگسالی خواهد بود. یکی از عوامل سوق دهنده به سوی بزه در اطفال و نوجوانان اختلالات روحی، روانی و خلقی می باشد که خوشبختان قانونگذار به آنها توجه خاص نموده است. اختلالات روانی سلامت درک و شعور را از میان برده و فرد از ارزیابی، اندازه گیری و فهم نتایج امور و مسائل زندگی عاجز می شود، خوبی وبدی و سود و زیان و مصلحت و مفسده را از هم تشخیص نمی دهد به ویژه آنکه فرد در سنین کودکی و نوجوانی باشد و زمانی که زمینه های اجتماعی و تربیتی نامناسب هم برای آن فراهم گردد، بسترساز بزهکاری فرد می گردد.

بزهکاری، اطفال و نوجوانان، عوامل روانی، جرائم