مارال سیدمعصومی - کارشناس ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یزد

انسان به عنوان یک پدیده زیستی- روانی- اجتماعی، در تعامل با محیط خود قرار دارد. روانشناسی محیطی، علم بررسی ارتباطات و کنش های انسان با محیط بیرونی و بررسی تأثیر و تأثر متقابل انسان و محیط است. امروزه با در نظر داشتن م یزان تأثیر مفاهیم روانشناسیمحیطی در کیفیت محیط، ضرورت توجه به این مقوله در طراحی فضاهای درمانی جهت دستیابی به یک فضای مطلوب بر ای بیماران امریمهم تلقی می شود. در قرن معاصر موضوع رابطه انسان و محیط و قابلیت ترجمه آن به زبان طراحی محیط و معماری، مورد توجهپژوهشگران این حوزه از دانش بوده است. در این راستا شناخت انسان و ویژگی های محیط زندگی او و چگونگی برقراری رابطه میان ایندو عامل اهمیت دارد. از آنجا که محیط های درمانی دارای اهمیت ویژه جهت طراحی می باشند، و با توجه به اینکه کودکان در محیطهای درمانی نسبت به سایر گروه ها آسیب پذیرتر هستند، لذا در پژوهش پیش رو به بررسی مولفه های موثر در طراحی بر تسریع روندبهبود کودکان و ایجاد آرامش روانی آن ها در محیط های درمانی پرداخته شده است، که در واقع ایجاد حس تعلق در کودکان نسبت بهمحیطشان راه حلی مناسب و کارآمد جهت تسریع روند درمان میگردد. این مطالعه با رویکرد توصیفی تحلیلی و روش مطالعات کتابخانهای به بررسی تأثیر طراحی معماری محیط های درمانی در روند بهبود کودکان می پردازد.

روانشناسی محیط، احساس تعلق خاطر، حس مکان، تسریع روند درمان، کودک، معماری