راحله خنده رو - دانشجو دکتری حقوق بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

محیط زیست طبیعی انسان بخشی جدا ناپذیر از محیط زندگی اوست و حفظ آن در درجه اولاهمیت قرار دارد، چرا که انسان بدون منابع طبیعی خود عملا قادر به ادامه حیات نیست. بر این اساسقواعد حقوقی بین المللی خاصی برای حفظ این منابع وضع گردیده اند تا استفاده از این موهبت الهیهمراه با توسعه پایدار و حفظ حقوق نسل های آینده صورت گیرد. منابع طبیعی و حفظ این منابعهموراه در قوانین کشورها و همچنین اسناد بین المللی مورد تاکید بوده اند تا بدین وسیله حفظ اینمنابع در اولویت برنامه های اقتصادی کشوها قرار گیرند. در واقع توسعه پایدار کشورها بدون حفظمنابع طبیعی برای نسل های آینده چیزی جز خسران برای آن ها در پی نخواهد داشت. پژوهش حاضربه شیوه تحلیلی توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به دنبال یافتن پاسخی در قبال چالش هایموجود در زمینه حقوق محیط زیست و توسعه پایدار بین النسلی بوده است. بر اساس یافته هایپژوهش حاضر می توان گفت که حقوق بین الملل محیط زیست منابع طبیعی به عنوان بخش مهمی ازفرآیند توسعه پایدار می باشد و تعهد دولتها به اصول و مقررات بین الملل محیط زیست طبیعی،دستیابی به توسعه پایدار فراگیر را تسهیل می نماید. همچنین منابع طبیعی به عنوان اصلی مهم و دررابطه با سایر اصول حقوق بین الملل محیط زیست، نقشی مهم در راستای توسعه پایدار دارد و وضعاصول و مقررات بین الملل، دولتها را در بهره برداری از منابع طبیعی مرزی و فرامرزی در راستایتوسعه پایدار کمک می نماید.

حقوق، محیط زیست، توسعه پایدار، عدالت بین النسلی