سمیرا توتونچی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی پارچه و لباس، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران

پوشاک مهم ترین و شخصی ترین مظهر قوی سریع الانتقال ترین و بارزترین نشانه فرهنگی است که به سرعت تحت تاثیر پدیده های فرهنگ پذیریبین جوامع گوناگون انسانی قرر می گیرد . حتی عده ای معتقدند که چیرگی فرهنگی وسلطه پذیری در وهله ی نخست از طریق انتقال پوشاکصورت می گیرد و می توان با تغییر پوشاک افرادیک جامعه، نوع زندگی و شیوه تولید آنها را نیز دگرگون کرد و تغییراتی در ساختار زندگی اجتماعیفردی آن جامعه ایجاد کرد . پوشاک مردم یک جامعه با استفاده از مجموعه علایم مادی، نظام ارتباطی فرهنگی ویژه ای را در میان آنان به وجود میآورد. بررسی نقوش منسوخ شده ی پارچه های دوره صفویه و کاربرد آن برروی پوشاک پارچه باقی در دوره صفوی را می توان عصر طلایی صنعت-هنر پارچه بافی در ایران دانست– از مهمترین خصوصیات هنری این دوره تشکیل کانون های هنری تحت حمایت دربار وارتباط تنگاتنگ رشتههای هنری به ویژه پارچه بافی و نقاشی است. در این روش تحقیق تاریخی و تحلیل .با استناد به منابع کتابخانه ای وتصویری وضعیت پارچه بافیدر دوره ی صفوی بررسی می شود. شاهان صفوی به تناسب علاقه ی ویژه ایشان به پارچه بافی از هنرمندان پارچه باف حمایت می کردند علیالخصوص از هنرمندان نقاش، معمار، خطاط، بافنده و کسانی که فعالیت هنری می کردند به تناسب نزدیکی شاخه های هنری به هم باعث شدنقاشی در پارچه بافی بیشتر ظاهر شود به نحوی که برخی نقاشان . بافنده پارچه های نفیس زر بفتی بودند ازاین رو منسوجاتی که دراین دوره تهیهمی شود مورد تحسین جهانیان قرار گرفت.

زربفت، پوشاک، صفویه