آروین داوری - دانشجوی کارشناسی مدیریت بازرگانی،موسسه آموزش عالی آپادانا،شیراز،ایران
محمدرضا شمسی - دانشجوی کارشناسی مدیریت صنعتی، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران

یادگیری سازمانی یک فرایند مبتنی بر تجربه است که از طریق آن دانش مربوط به روابط اقدان پیامد توسعه می یابد و به تدریج عادی میشود. یادگیری سازمانی زمانی اتفاق می افتد که اعضای سازمان برای حل مسائل سازمان از یادگیری استفاده می کنند.هر سازمان بر اساس ویژگیهای خود و افرادش روش هایی برای یادگیری دارد.برای افزایش توانایی یادگیری، سازمان باید سیستمی ایجاد کند که یادگیری های فردی بین اعضابه اشتراک گذارده شود.از دیدگاه نیفه یادگیری سازمانی دارای هفت بعد است که این ابعاد عبارتند از: چشم انداز مشترک، فرهنگ یادگیریسازمانی، کار و یادگیری گروهی، به اشتراک گذاشتن دانش، تفکر سیستمی، رهبری مشارکتی، توسعه شایستگی های کارکنان. چشم انداز مشترک برایافراد و سازمان، همانند ستاره های آسمان برای یافتن میسر می باشد و کانون انرژی و تحرک لازم جهت یادگیری مشترک است. هنگامی کهگروه، سازمان و جامعه ای ایجاد می شود،پایه های فرهنگ آن ها نیز پی ریزی می شود. بنابراین،فرهنگ همیشه و در همه جا حضور دارد و بر ایناساس، افراد، گروه ها و سازمان ها در برابر مشکلات مشترکی قرار می گیرند که برای حل آنها نیاز به فرهنگ مشترک است. یادگیری گروهی، فرایندیاست که طی آن،ظرفیت اعضای گروه،توسعه داده شده و به گونه ای همسو می شود که نتایج بدست آمده، آن چیزی باشد که همگان واقعاً طالب آنبوده اند. به اشتراک گذاشتن دانش بر انتقال و توزیع دانش، انتقال سازمانی و فناورانه داده ها، اطلاعات و دانش تاکید دارد. تفکر سیستمی، استفاده ازروش های نظام مند در تحلیل امور و توجه به تاثیر عوامل سازمانی بر یکدیگر با تفکر کلی نگری است.رهبری مشارکتی، داشتن احساس شراکتکارکنان در امور سازمان است و در چنین فضایی، کارکنان احساس می کنند به آنان نیاز است و وجودشان سودمند است.توسعه شایستگی هایکارکنان: مجموعه ای از دانش، مهارت ها و رفتارهای قابل سنجش و قابل مشاهده است که در موفقیت یک شغل یا پست، موثر است.

یادگیری سازمانی، تفکر سیستمی، رهبری مشارکتی