مهدی سلیمانی - دانشجوی مقطع کارشناسی مهندسی شهرسازی، دانشگاه هنر اصفها ن
کوثرسادات حسنی - دانشجوی مقطع کارشناسی مهندسی شهرسازی، دانشگاه هنر اصفها ن

رشد فزاینده ی جمعیت شهرنشین در یک قرن اخیر و روند روبهرشد مهاجرت از روستاها به شهرها در کشورهای جهان سوم و یا در حال توسعه مانند ایران، دولتها را با چالش تهیه و عرضه ی مسکن مناسب در شهرها روبه رو ساخته است. چالشی که در قرن 21ام نیز جوامع شهری را درگیر خود نموده و با اضافه شدن مفاهیمی چون مسکن ویژه ی گروه های کم درآمد و مسکن پایدار پیچیده تر نیز شده است. دسترسی به مسکن مناسب و قابل استطاعت یکی از پایه های حقوق بشر می باشد و در همین راستا دولتها راهبردها و راهکارهای متعددی را برای تهیه و عرضه ی مسکن مناسب و قابل استطاعت، که از آن به مسکن پایدار تعبیر میشود، اتخاذ نموده اند. با هدف انتخاب سیاست بهینه با توجه روندهای اجتماعی-اقتصادی موجود در جوامع شهری کشور، این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی و مطالعات اسنادی ابتدا به بررسی مفهوم مسکن پایدار، راهبردها و سیاستهای مربوط به آن در سطح کلان پرداخته و سپس با تحلیل سیاستهای اتخاذشده در این حوزه توسط دولتهای حاکم بر ایران و دلایل موفقیت یا شکست آنها، معیارهای کارآمدی سیاستهای تهیه و عرضه ی مسکن شهری پایدار در جامعه ی شهری ایرانی را استخراج و در انتها به روش تحلیل سلسله مراتبی این سیاست ها را ارزیابی و به انتخاب سیاست مناسب اقدام مینماید. نتایج بازتاب این حقیقت است که اگرچه ضرورت نظارت دولت بر بازار مسکن برای کنترل جریان سرمایه ی خصوصی و جلوگیری از سوداگری و رانت غیرقابل انکار میباشد، اما دوره ی مداخله ی مستقیم دولت، اقدامات ضربتی و سخت افزارانه در این بازار به سرآمده است. این مقاله سیاست بهسازی مشارکتی همراه با نظارت دقیق دولت بر بازار زمین و مسکن شهری با پشتوانه ی کمکها و تسهیلات مالی دولتی در شرایط کنونی )که تورم ناشی از تحریم و تحولات اقتصادی بر بازار مسکن چیره شده است( را مناسبترین راهکار برای تهیه و عرضه ی مسکن پایدار در کشور معرفی کرده و برای اتخاذ و اجرای بهتر این سیاست سازوکاری را در پنج بند ارائه مینماید.

مسکن شهری پایدار، برنامه ریزی مسکن، راهبردها و سیاست ها، جامعه شهری ایرانی، تحلیل سلسله مراتبی(AHP1)