فاطمه سلطانپور - فارغ التحصیل کارشناسی دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان
پریسا نیازی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان
مهدی کاروان - استادیار دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان
مهدی جوانبخت - دانشیاردانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان

از جمله مشکلاتی که بشر طی استفاده از کامپوزیت ها با آن روبهرو است تخریب آسان آنها به هنگام قرارگرفتن در شرایط ناملایم است. ترمیم مواد پلیمری ابتدا نیاز به تشخیص محل تخریب توسط بازدید و یا دستگاه هایی مانند فراصوت یا تابش ایکس دارد. در بسیاری از مواد پلیمری که محل آسیب دیده جهت تشخیص و اعمال ترمیم غیرقابل دسترس و یا دسترسی به آن نیازمند هزینه و زمان زیاد است، خودترمیمی حائز اهمیت میشود. بنابراین برای حل این مشکل محققان بسیاری تلاش کرده اند تا با ساخت مواد خودترمیم شونده ترک های ایجاد شده را ترمیم و از شکست قطعه جلوگیری کنند. در تحقیق حاضر چند نمونه کامپوزیت زمینه ی پلیمری خودترمیم شونده اپوکسی- پلی یورتان با درصدهای وزنی %0، %15، %30 و %40 ساخته شده و بر روی ترمیم از طریق حرارت تمرکز شده است. ساخت نمونه ها با استفاده از روش لایه گذاری دستی صورت گرفته و هدف از پژوهش حاضر بررسی نتایج آزمایش کشش و ضربه در کامپوزیتهای موردنظر با درصدهای متفاوت از مواد پرکننده جهت بدست آوردن بهترین درصد ترمیم است که نتایج آزمایش کشش نشان داد نمونه %30 چون تعداد پلی یورتان بیشتری داشته ترک ایجاد شده بهتر ترمیم شده. در %40 به دلیل اشباع زیاد پلییورتان و نداشتن فضای کافی ترک کمتر ترمیم شده و ترمیم مقاومت نهایی را برای %30 تا 3 برابر زیاد کرده همچنین ترمیم هیچ پیشرفت چشمگیری در مدول یانگ نشان نمی دهد. انرژی جذب شده در آزمایش ضربه نیز برای نمونه %30 نسبت به بقیه نمونه ها بیشتر بود.

کامپوزیت- پلیمر- خودترمیم- خواص مکانیکی- اپوکسی.