فروغ چگنی زاده - گروه مهندسی کامپیوتر، واحد دزفول، دانشگاه آزاد اسلامی، دزفول، ایران
حمید براتی - استادیار، گروه مهندسی کامپیوتر، واحد دزفول، دانشگاه آزاد اسلامی، دزفول، ایران

با پیشرفت های اخیر در فناوری، در زمینه الکترونیک، حسگرها و سامانه های ارتباطات، تولید هواپیماهای بدون سرنشین ممکن شده است. شبکه موردی پروازی، یک شکل جدید از شبکه موردی متحرک است که گره ها در آن، هواپیماهای بدون سرنشین هستند. می توان از هواپیماهای بدون سرنشین در کاربردهای نظامی، تجاری و شهروندی متعددی استفاده نمود. با این حال، قابلیت های یک هواپیماهای بدون سرنشین تکی، کافی نیست. چندین هواپیماهای بدون سرنشین می توانند سامانه ای بسازند که از محدودیت های یک هواپیماهای بدون سرنشین تکی فراتر رود. شبکه های موردی پروازی، شبکه هایی هستند که از گروهی هواپیماهای بدون سرنشین کوچک، تشکیل می شوند که هنگام نیاز به یکدیگر متصل می گردند و برای رسیدن به اهداف، به صورت گروهی با یکدیگر وارد همکاری می شوند. هواپیماهای بدون سرنشین، در حوزه های کاربردی بسیاری در شبکه موردی پروازی استفاده می شوند. تحرک، از ویژگی های اصلی شبکه موردی پروازی است که باعث می شود اتصال، بهبود یابد و برد ارتباطات در محوطه های فاقد زیرساخت، افزایش یابد. در این مقاله، مفاهیم شبکه موردی پروازی شامل دسته بندی هواپیماهای بدون سرنشین، ارتباطات شبکه موردی پروازی، مسئله امنیت، مزایا و چالش های شبکه موردی پروازی بررسی می شوند.

شبکه موردی متحرک، شبکه موردی پروازی، هواپیماهای بدون سرنشین