محمدجواد محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران، دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران
محمد شکرچی زاده - استاد دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران، سرپرست انستیتو مصالح ساختمانی دانشگاه تهران
امیرمحمد رمضانیانپور - استادیار دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران

سازه های بتنی از قبیل سازه های هیدرولیکی مانند سدها و تاسیسات وابسته به آن در طول عمر خود دچار آسیب های فیزیکی (شاملسایش و فرسایش، پدیده خلاءزایی و چرخه های ذوب و انجماد)، شیمیایی و اجرایی متنوعی می شود. در این پژوهش، ابتدا روش عملکردعوامل مخرب فرسایش ناشی از سایش و خلاءزایی مورد بررسی قرار می گیرد. عوامل تاثیرگذار بر میزان سایش به دو دسته هیدرولیکی(سختی ذرات، سرعت آب، مسیر جریان، شکل سطح بتنی و مدت زمان قرار گرفتن سازه در معرض سایش) و خواص بتن تقسیم می شود.عواملی که باعث افزایش مقاومت فشاری بتن می شود، مقاومت سایشی را می تواند افزایش دهد، مانند؛ مشخصات سنگدانه ها، مقاومت بتن،نسبت های اختلاط، استفاده از سیمان های خاص و مواد افزودنی معدنی مانند میکروسیلیس، سرباره و خاکستربادی، الیاف و دو عاملپرداخت سطح و شرایط عمل آوری.لزوم تامین دوام سازه ها، محققین را به سمت استفاده از بتن های خاص در برابر فرسایش برده است. عملکرد بتن های خاص از قبیل بتنغلتکی، خود تراکم، پرمقاومت، الیافی، توانمند، فوق توانمند و پلیمری از نظر مشخصات مکانیکی در برابر عوامل مخرب بررسی شدند.از نتایج کلی این تحقیق، افزایش دوام بتن در برابر فرسایش با تغییر در پارامترهای طرح مخلوط بتن مانند افزایش سختی و ابعادسنگدانه، استفاده بهینه از افزودنی های معدنی و الیاف که با قرارگیری مناسب در سطح می تواند باعث بهبود مقاومت در برابر سایش شود.افزایش مقاومت فشاری و سطح بتن مهمترین عوامل تاثیرگذار بر بهبود مقاومت سایشی بتن می باشد.

سازه های بتنی هیدرولیکی، آسیب فیزیکی، مقاومت سایشی، دوام، بتن