محمدرضا شعیری - دانشیار گروه روان شناسی بالینی دانشگاه شاهد، تهران، ایران
نعمت اله یارالهی - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.

بیان مسأله و هدف: بر اساس مدل توانش، انجام خودکنترلی بر پایه یک منبع انرژی محدود استوار است که در صورت تخلیه آن، برای فعالیت های خودکنترلی بعدی فرد انرژی ای باقی نمی ماند و درنتیجه احتمال شکست او افزایش می یابد. این امر، " تهی شدن من" نام دارد. هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر دوره کوتاه مدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجانی بر تهی شدن من و خلق در نمونه غیر بالینی بود. روش: بدین منظور، پژوهشی نیمه آزمایشی طراحی، و از طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو به صورت تصادفی انتخاب شده و در یک پژوهش دو مرحله ای در قالب سه گروه پذیرش/ دعاکردن (گروه (1، پذیرش/ کنترل (گروه (2 وکنترل/ کنترل (گروه (3 جایگزین شدند. پس از تکمیل پرسشنامه های سلامت عمومی، نگرش سنج دینی و پذیرش و عمل؛ میزان خلق و عملکرد خودکنترلی فرد (آزمون استروپ) مورد اندازه گیری قرار میگرفت. سپس، برای آزمودنی کلیپ های هیجانی منفی پخش می شد که افراد دوگروه نخست میبایست طی آن هیجاناتشان را بپذیرند و گروه سوم کلیپ را طبق روال عادی تماشا کردند. در مرحله بعد، گروه اول به دعاکردن می پرداخت، درحالیکه افراد گروه های دیگر کار خاصی انجام نمیدادند. در آخر، خلق و عملکرد خودکنترلی استروپ هر سه گروه مجددا مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: یافته ها تفاوت معناداری در عملکرد خودکنترلی سه گروه نشان نداد. همچنین، سه گروه در بعد منفی خلق تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند؛ اما میزان خلق مثبت، آرامش و شادکامی در گروه پذیرش/ دعا نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود.

دعاکردن، پذیرش هیجانی، تهی شدن من، خودکنترلی، خلق