محسن نورایی - دانشجوی ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه مازن
فاطمه رامیار

مباحث توحید ومعاد در حقیقت یک واقعیت است . تمام امور دینی از اصول و فروع میتنی بر دو امر است ؛ یکی تصدیق به مبدا و دیگری تصدیق به معاد است . اگر توحید به معنای یگانگی و مدبر بودن خداوند در میان شرایع و سطح زندگی نمودار نباشد ، انسان دچار شرک خواهد شد و این ناسازگار با باور به معاد به معنی جریان داشتن زندگی پس از مرگ می باشد . بنابراین نمی توان ادعا کرد که با وجود تثلیث و شرک به خداوند هم می توان به معاد معتقد بود . امام علی (ع ) ارتباط توحید و معاد را در طول یکدیگر می داند نه در عرض . جایگاه مبدا و معاد در نهج البلاغه به حدی اهمیت دارد که امام علی (ع ) برآنست که اصل اعتقادی توحید اثبات می کند که جهان دارای شعور و حرکت به سمت کمال مطلق یعنی تکمیل کننده اصل توحید است . اهل توحید در همه ی ابعاد زندگی از جمله در عبادت و پرستش ، هدف دارد . در این مقاله سعی شده است با روش توصیفی - تحلیلی به نوع ارتباط بین توحید و معاد در نهج البلاغه و همچنین تبیین محوریت آنها درسبک زندگی مورد بررسی قرار گیرد .

ارتباط ، توحید ، زندگی ، معاد