سیدحمید رفیعی طباطبائی - طلبه سطح ۴ حوزه علمیه

قبول رسالت هدایت گری و تربیت نفوس -علاوه بر سنگینی مسئولیت- به قدری پرزحمت و وقت گیر است که بسیاری از کسانی که در تزکیه و تربیت خویش موفقند، زیر بار قبول این رسالت نمیروند. چگونه و بر اساس کدام مبانی میتوان در سالک طریق قرب الی الله، برای ورود به وادی تربیت نفوس و هدایت دیگران انگیزه ایجاد کرد؟ در این نوشتار، انگیزه های قابل طرحی در این مسئله مورد تحقیق قرار گرفته اند که بر اساس آنها، مربی، هدایت گری را جزئی از سلوک شخصی خویش و در جهت رشد خویش می یابد. در نتیجه میتواند بین اهتمام به خویش و دیگران جمع کرده و از منشأ واحدی این دو اهتمام را پاسخ گوید. در این تحقیق، اقوالی که در این زمینه قابل مطرح کردن هستند، در یک روش تحلیلی و روندی تکاملی مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت، خواهیم گفت »تربیت به قصد تولی به ولایه االله و به عنوان تلاشی برای رسیدن به مقام محمود«، کاملترین و بهترین انگیزه ای است که میتواند انگیزه ساز مربیان باشد.

تربیت، منافع مربی در تربیت، مقام محمود، معیت با امام در عمل اجتماعی.