علیرضا وثوقی امیری

شهرها به دلیل ارتقاء کیفیت زیست محیطی در جهت کاهش سوخت فسیلی، بهبود سلامت افراد، افزایش روابط متقابل اجتماعی میان شهروندان، بهبود کیفیات اجتماعی و فرهنگی زندگی در شهر و کمک به انسانی کردن محیط های شهری به حرکت عابر پیاده وابسته است، بازگشت و رویکرد مجدد به سرزندگی فضاهای شهری خصوصا در مراکز شهری و از دیدگاه عابر پیاده ضرورتی اجتناب ناپذیر به نظر می رسد، در ساماندهی فضاهای شهری می توان محیط مناسب و ایمن برای تردد عابرین پیاده را از طریق اعمال ممنوعیت کامل یا نسبی تردد وسایل نقلیه در برخی از معابر تامین نمود، پیاده راه ها، معابری با بالاترین حد نقش اجتماعی اند که در آنها تسلط کامل با عاب ر پیاد ه بود ه و از وسایل نقلی ه موتوری تنها به منظور سرویس دهی به زندگی جاری در معبر استفاده می شود و ابزاری برای بروز فعالیت جمعی می باشند. تئوری رشد هوشمند یک تئوری حمل و نقل و برنامهریزی شهری است که بر رشد درونی شهر تمرکز می کند و در مقابل پراکندگی شهری ، بر فشرده سازی شهر تأکید دارد و طرفدار کاربری های فشرده، حمل و نقل محور و دوستدار پیاده روی و دوچرخه سواری است، پیاده راه ها مکان هایی هستند با پتانسیل کاربری مختلط که خود ا ز ارکان اصلی رشد هوشمند شهری می باشد. ایجاد پیادهرا ه های مناسب و همراه با کاربری ترکیبی به افزایش شاخص های رشد هوشمند شهری منجر می شود. در این تحقیق به بررسی پیاده مداری و رشد هوشمند در فضاهای شهری پرداخته می شود. و در تلاش است که با ارائه شاخص ها و راهبردهایی به شناخت ابعاد گوناگون موضوع پرداخته شود.

پیاده مداری، رشد هوشمند، کیفیت زیست محیطی، وسایل نقلیه