سعید جلیلی - دانشجوی دکتری تخصصی آبیاری و زهکشی، دانشگاه تهران
معین هادی - دانشجوی دکتری تخصصی آبیاری و زهکشی، دانشگاه تبریز
ابوالفضل مجنونی هریس - دانشیار گروه علوم و مهندسی آب، دانشگاه تبریز

محدودیت آب به عنوان یكی از مهمترین موانع توسعه کشاورزی به خصوص در مناطق اقلیمی خشک و نیمه خشک محسوب می شود. بخش کشاورزی بزرگترین مصرف کننده منابع آبی بوده و روند افزایشی جمعیت و نیاز به افزایش تولیدات کشاورزی، باعث تحمیل فشار مضاعف بر منابع آب گردیده است. لذا استفاده از راهكارهای افزایش بهره وری در کشاورزی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. استحصال آب باران و استفاده از آن در بخش کشاورزی، یكی از تكنیک هایی است که از دیرباز مورد استفاده قرار گرفته است. فن آوری استحصال آب باران بر جمع آوری و ذخیره سازی آب باران با هدف استفاده در مواردی مانند شرب، کشاورزی و نیز پایداری آب زیرزمینی تمرکز دارد. در مطالعه حاضر پس از بررسی اجمالی فرآیند استحصال آب باران، تجارب استحصال با استفاده از دو روش تایدریج و سطوح آبگیر مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به وسعت زیاد اراضی بدون کشت در ایران به نظر می رسد ترکیب روش سطوح آبگیر و ذخیره در محل با ایجاد نمودن سطح آبگیر اختصاصی برای هر گیاه، کاربردی بوده و باعث افزایش قابل توجهی در عملكرد محصولات گردد. البته لازم است بررسی های لازم در مورد افرایش بهره وری تولید و کیفیت محصول انجام پذیرد.

استحصال آب، تایدریج، سطوح آبگیر، منابع آب