غریب فاضل نیا - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه زابل
معصومه ملانوروزی
لقمان شاه مرادی

معماری بومی معماریی برگرفته از هویت و فرهنگ ملت هاست کهتمام تلاش آن رسیدن به اسایش و راحتی با بکارگیری منابع و امکانات طبیعی بدون استفاده بی رویه از انرژی و جلوگیری از الودگی زیست محیطی است در واقع معماری بومی باتعامل در خور توجه ای که با محیط خود برقرار می کند تلاش دارد تا اهداف خود را همسو با اهداف توسعه پایدار قرار دهد هدف مقاله حاضر بررسی تطبیقی الگوی معماری بومی - سنتی با اهداف توسعه پایدار است که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و بررسی های میدانی به بررسی محدوده مورد مطالعه شامل شهرستان زابل استان سیستان و بلوچستان پرداخته شده است در پایان با استفاده از تکنیک SWOT راهکارهایی درجهت مطالعات بوم شناختی و طراحی مبتنی بر فرهنگ و شیوه معیشت ساکنان خصوصیات اقلیمی و منابع مربوط به هر محل برای رسیدن به توسعه پایدار پیشنهاد شده است نتایج نشانگر آن است که معماری بومی در انطباق با اهداف توسعه پایدار برحفظ منابع انرژی و پایداری محیط زیست تاکید زیادی داشته است.

معماری بومی، توسعه پایدار، شهرستان زابل، تکنیک SWOT