محسن پورمختار - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ولی عصر (عج)

خواجوی کرمانی در یکی از قصاید خود به مدح شخصی به نام «سید حمید الدین محمود» پرداخته که از وی اطلاعی در دست نیست. خواو در این قصیده با به کارگیری اصطلاحات و مضامین عرفانی و حکمی، فضایی حکیمانه و عارفانه ایجاد کرده و ممدوح را نیز با صفات صوفیان و حکما ستوده است. از قصیدۀ خواجو معلوم می شود که ممدوح وی از طبقۀ علما و عرفا و نیز از سادات بوده است. از سوی دیگر در ترقیمه، نسخه ای از کتاب البیاض و السواد ابوالحسن علی بن حسن سیرجانی که در شوال سال ۷۴۶ هـ در سیرجان کتابت شده از مهدی إلیه، کتاب با نام و کنیه و لقب و صفاتی یاد شده که ممدوح قصیدۀ خواجو را در نظر می آورد. با تطبیق دقیق تر قصیدۀ خواجو و انجامه نسخۀ مذکور معلوم می شود که ممدوح خواجو، همان کسی است که نسخۀ کتاب البیاض و السواد به خواستاری او کتابت شده و او «ابوالوقت سید حمیدالدین محمود بن محمود الحسینی» نقیب سادات بوده است. وی صاحب مسند تدریس و إفتاء و احتمالاً مدتی حاکم سیرجان نیز بوده است.

خواجوی کرمانی، محمود بن محمود الحسینی، ابوالوقت، تصوف، البیاض و السواد