اسماعیل فیله کش - دانشجوی دکترای علوم مرتع واحد علوم وتحقیقات تهران
یوسف هاشمی نژاد - عضو هیئت علمی مرکز ملی تحقیقات شوری
علی اصغر اردکانی - کارشناس ایستگاه تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی سبزوار
علیرضا سعادتی - کارشناس ایستگاه تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی سبزوار

آتریپلکس ها از مهمترین گونه های علوف های شور زیست محسوب می شوند .در فلورایران از 18 گونه آتریپلکس نام برده شده که 6 گونه آن پایا و غیر بومی و 3 گونه بومی پایاو بقیه یکساله می باشد. قابلیت گونه های پایای آتریپلکس های غیر بومی از جمله ، مقاومتدر برابر خشکی و خشکسالی ها و تغییرات اقلیمی ، تولید علوفه مناسب ، مقاومت در برابرچرای مفرط ، سازگاری با انواع خاک ها و خوشخوراکی سبب کاربرد آنها در احیاء و اصلاحاراضی مرتعی مناطق خشک و بیابانی شده و از طرف دیگر محدودیت های گونه های پایایآتریپلکس بومی از جمله عدم سازگاری با خاک های مختلف ، نیاز آبی بالا و تولید کم استفادهاز آنها را در احیاء و اصلاح اراضی مرتعی محدود نموده است. قابلیت و محدودیت ، ارزشغذایی، دامنه سازگاری ، فنولوژی ، زمان استفاده دام از علوفه آتریپلکس های بومی و غیر بومیمقایسه شده و گونه های مناسب هر عرصه معرفی گردیده است.

آتریپلکس، خشکی ، شوری ، علوفه