نجمه طاهری ماه زمینی - دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمد صادق بصیری - دانشیار دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمدرضا صرفی - استاد دانشگاه شهید باهنر کرمان

شاعران و نویسندگان ایرانی در همۀ اعصار به بیان واقعیت‌ها و انتقاد از حاکمان وقت و اوضاع اجتماعی و سیاسی دوران خود پرداخته‌اند. این نوع اشعار به «شعراعتراض» موسوم هستند. به طور کلی مضامین شعر اعتراض در دوره انقلاب اسلامی را می‌توان به دو نوع اعتراض‌های جهانی و اعتراض‌های درون کشوری تقسیم کرد. نوع اول اعتراض ها بیشتر حول مسائلی چون اعتراض به سیاست‌های قدرت‌های جهانی می چرخد، اما بخش مهم مقاله مربوط به اعتراض‌های درون کشور است که مربوط به بی‌عدالتی‌های موجود در جامعه است. مضمون این اعتراضات نوع دوم عبارتند است از؛ گلایه از دگرگونی ارزش‌ها، دلتنگی از تجمل‌گرایی، خرده بربی دردی، مذمب اهل ریا و فرصت‌طلبان، شکوه از فریب‌کاری و فراموشی گذشته، سرزنش شاعران سکوت کرده و... که شاعران آن‌ها با زبانی آمیخته به طنز سعی می‌کنند کسانی را که از راه راست منحرف شده‌اند، به راه صلاح بیاورند. در نهایت با بررسی این مضامین به این نتیجه می‌رسیم که هدف شعر اعتراض، حفظ ارزش‌های اسلامی، اصلاح نمودن جامعه و مبارزه با انواع مختلف بی عدالتی است.

ادبیات انقلاب اسلامی، شعر اعتراض، بی‌عدالتی