سمیه حمیدی - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه بیرجند
بیگم ناصری - دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه بیرجند

عدل، ازجمله صفات خداوند است که پیشینه ی آن به تاریخ ادیان برمی گردد و این موضوع از مهمترین مسائلی است که ازدیرباز مورد بحث محافل علمی بوده است. این مسئله در نگرش اندیشمندان دارای تعاریف متفاوتی بوده است. فیلسوفان اخلاقو سیاست از دیرباز معتقدند که عدالت، فضیلتی اخلاقی است که در اجتماع محقق می گردد. ازاینرو به بحث در این زمینهپرداخته اند. ازجمله اندیشمندانی که در مورد عدالت بحث کرده اند ابن سینا و علامه طباطبایی هستند. هر دو متفکر در منظومهفکری خود، انسان را مدنی بالطبع معرفی کرده اند که محتاج تشکیل اجتماع و تعامل است. آنها وجود این اجتماع و تعاون رانیازمند قانون دانسته اند و قانون را در صورتی صحیح می دانند که عادلانه باشد تا بتواند انسان را به سمت سعادت رهنمود کند.ابن سینا شریعت عادله الهی را معیار کامل عدالت می داند که مبتنی بر مجری عادل است. ازاینرو عدالت را از منابع اخلاقیبرای اطاعت مردم از حکومت برمی شمارد. از سویی دیگر، عدالت، از مفاهیم کلیدی در نظریه علامه طباطبایی نیز هست که بافهم این واژه می توان جنبه های مختلف نظریه سیاسی وی را فهمید. وی به بررسی عدل و مراتب آن پرداخته است. دیدگاهوی در برخی موارد با نظر ابن سینا مشابهت پیدا می کند. این پژوهش با روش توصیفی -تحلیلی و بهره گیری از منابع کتابخانه ایدرصدد است تا با بررسی آثار علامه طباطبایی و ابن سینا، مفهوم عدل را از دیدگاهشان مورد بررسی قرار دهد.

عدالت، سعادت، اسلام، ابن سینا، علامه طباطبایی