ژیلا حصاری - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری؛ مدیر شهرسازی شهرداری منطقه هفت شهر مشهد

مشارکت اجتماعی شیوه ای برای ارتقاء شرایط اجتماع محلی با بکارگیری ظرفیت موجود است. در حقیقتتوانمند سازی برنامه حل مسئله ای از درون بر پایه ی توسعه اجتماعات محلی است به نحوی که الگو هاییاز توسعه درون زای محلی شکل گرفته که می تواند با سایر اجتماعات تعمیم داده شود. بنابراین هدف پژوهشحاضر، شناسایی وضع موجود محلات نمونه حاشیه نشین در منطقه دو شهر مشهد (شهرک نوید) به عنوانمحله مورد مطالعه انتخاب شده است و متغیرهای تحقیق و شاخص های مورد اندازه گیری در پژوهش حاضرعبارتند از: مولفه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی, باز آفرینی شهری در قالب پرسشنامهمحقق ساخته که به بررسی شاخص های مدنظر پرداخته شد. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و بادرصد اطمینان 95 درصد 321 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. یافته های تحقیق حاکی از آن است که درمجموع از بین ابعاد پایداری اجتماعی منطقه مورد مطالعه، بعد کالبدی با میانگین 2/ 3 بهترین وضعیترا در بین سایر ابعاد پایداری اجتماعی داشته است. همچنین بعد پایداری اجتماعی نیز با میانگین 8/ 2 درجایگاه دوم قرار دارد. بعد فرهنگی با 2.6 سپس بعد اقتصادی با میانگین 2.15 بدترین وضعیت را در بینابعاد پایداری اجتماعی در منطقه مورد مطالعه داشته است. به علت نرمال نبودن داده ها از آزمون همبستگیکروسکال والیس استفاده شده است. اگر سطح معناداری متغیرها کمتر از 0.05 باشد بدین معنی است کهتفاوت میان شاخص ها وجود دارد.

مشارکت اجتماعی، بازآفرینی شهری، حاشیه نشینی، شهر مشهد